Landgraaf

In haar laatste optreden in de Tweede Kamer verwierf Agnes Kant een meerderheid van de Tweede Kamer achter zich om de verplichte aanbestedingen uit de thuiszorg te halen, om een lokaal basistarief in te voeren voor huishoudelijke verzorging en om het geld voor thuiszorg ook daadwerkelijk te reserveren voor de zorg.

In het 2,5 uur durende debat met wethouder Leunesssen (PvdA) heeft fractievoorzitter Ben Rewinkel hem gevraagd of hij als WEThouder de wet wil uitvoeren. In het bijzonder de “wetten Kant”. Zijn antwoord was NEE. Hij, jurist, is van mening dat deze wetten botsen met Europese wetgeving. Die zijn van een hogere orde en moeten aldus volgens hem voorrang hebben.

Het papegaaienleger van de coalitie volgde uiteraard zijn kromme redenering.

Nadat de argumenten van Leunessen op waren werden Ben Rewinkel, en de SP, weggezet als stoorzender van het Landgraafse beleid. Hij weigerde zelfs hiervoor zijn excuses aan te bieden, ook nadat twee andere fracties deze terminologie ook ongepast vonden.

Zowel de bestuurders van veel gemeenten (niet Landgraaf) als werknemersorganisaties en de ouderenbonden zien in de wetten Kant een stap naar een meer menselijke thuiszorg. In het bijzonder wijzen de vakbonden op de desastreuze gevolgen voor werknemers. Zij schrijven: “Door de systematiek van aanbesteding kunnen de thuiszorginstellingen niet anders dan deze effecten af te wentelen op hun werknemers.” De organisaties delen de mening van de SP: “Niet de schoonmaak, maar signaleren, ondersteunen en het stimuleren zijn de belangrijkste doelen van de huishoudelijke zorg.” Wethouder Leunessen weet het beter, hij lapt dit aan zijn laars.

Gezien het belang van de Wmo voor veel van onze inwoners, hieronder het verhaal van Ben Rewinkel in de raadsvergadering en aansluitend ook de motie waar eigenlijk niemand tegen kan zijn, onze wethouder echter wel.

Voorzitter

Zoals in de commissievergadering al naar voren is gekomen heeft de SP grote moeite met de negatieve mensbeeld dat door dit College is verwoord in het beleidsplan Wmo. Door te schrijven dat “burgers de Wmo voorzieningen meer als een verzekerd recht beschouwen dan als een schaars goed waar je zuinig van gebruik moet maken” of door te denken dat “eigen verantwoordelijkheid” hetzelfde betekent als zelfstandig wonen, laat dit college haar beperkte visie op mensen en de samenleving zien.

Dit college begrijpt niets van de afhankelijkheid van mensen die hun zorg echt nodig hebben. Iedereen wil het liefst onafhankelijk en zelfredzaam zijn. Niemand, niemand heeft graag wekelijks 3, 4 of nog meer vreemden over de vloer die aan hun lichaam of in hun huis bezig zijn.
Niemand is graag afhankelijk van de kinderen of de buurvrouw, maar dit College gaat desondanks hard op zoek naar buren of familieleden die hulp moeten bieden. Dit om te besparen op de professionele hulp waar mensen recht op hebben. Dit toont een fors gebrek aan empatie.

Dit is niet de visie van mijn partij. De SP gaat er vanuit dat mensen met een beperking de voorzieningen, hulp en ondersteuning moeten krijgen die ze nodig hebben. Dat we er met zijn allen voor zorgen dat algemene en collectieve voorzieningen ook toegankelijk zijn voor mensen met een beperking, dat iedereen mee kan blijven doen.

Voorzitter, ik wil u een voorbeeld noemen uit de dagelijkse praktijk dat laat zien dat we het niet redden met alleen te hameren op eigen verantwoordelijkheid.

Ik was op bezoek bij een licht dementerende mevrouw. Ook de zoon en schoondochter waren aanwezig. De schoondochter vertelde me heel blij dat haar schoonmoeder sinds ze de maaltijden van organisatie X kreeg, zij goed deed eten. Enig probleem waren nog de verpakkingen van de appelmoes. Zij kreeg die niet open.
Toen ik vroeg of de dochter in de koelkast en prullenbak had gekeken, keek zij eerst in de koelkast. Wat bleek? Mevrouw had haar warme maaltijden in potjes, pannetjes en Tupperware bakjes gedaan. Netjes opgestapeld in de koelkast, dus NIET opgegeten.
Moraal van dit verhaal. De gediplomeerde kijkt in de koelkast, de ongediplomeerde niet.

Mensen krijgen een indicatie voor de hulp die ze nodig hebben. Daarvoor betalen ze naar draagkracht een eigen bijdrage. Dit College gaat dat werk nu uitbesteden aan ongekwalificeerde, wellicht ongemotiveerde, uitkeringsgerechtigden en aan WSW-ers die zelf recht hebben op een beschutte werkplek. Kortom mensen die toevallig in de een of andere kaartenbak zitten. Dat betekent dat mensen te werk worden gesteld, met behoud van hun uitkering.
Een zwaar verantwoordelijke taak zonder enige vorm van vergoeding. De wethouder denkt hiermee twee vliegen in een klap te slaan. De Alfahulpen bij Meander zijn bij de tientallen ontslagen worden en de cliënten betalen nog steeds de hoofdprijs. Zo maakt de gemeente Landgraaf zich er goedkoop vanaf. Totaal ongewenst, want de mensen die gemeentelijke thuiszorg krijgen, hebben niet voor niets een indicatie voor hulp! Thuiszorg is een vak en op deze manier diskwalificeert u een hele beroepsgroep.

De maatwerker komt ongevraagd bij de cliënten langs en kan op ieder willekeurig moment uren hulp afnemen. Wat is een indicatie dan nog waard?
Wat als iemand toch een gespecialiseerde vorm van begeleiding nodig heeft (dagbesteding, dagopvang, begeleid wonen, thuisbegeleiding, begeleiding voor doof/blinden ect). Hoe ga je dat organiseren? Hoe ga je regionaal samenwerken. Hoe kom je met de zorgorganisaties in contact. Niets van dit alles in deze nota.

Deze nota houdt ook onvoldoende rekening met de mensen die een beroep doen op dagbesteding en begeleiding die voorheen werd betaald vanuit de AWBZ. Gemeenten worden vanaf 1/1/2013 volledig verantwoordelijk voor de nieuwe aanvragers maar veel verder dan het oplepelen van landelijke cijfers komt het college niet in deze nota.
Ruim twee jaar geleden vroeg de SP de wethouder naar Landgraafse cijfers hierover. Kennelijk weet hij het nog steeds niet. Hierdoor creëert deze wethouder een financiële onzekerheid voor Landgraaf waarvan we de omvang niet kunnen overzien. Maar wat nog veel erger is, is dat er op dit punt nog geen enkel beleid is gemaakt om adequate hulp en begeleiding te kunnen garanderen voor onze hulpbehoevende medeburgers. Ook voor de decentralisaties werk, jeugd hulpmiddelen en MEE (in 2015) geeft deze nota nul, niks, nada antwoord of visie.

Voorzitter,

Het college schrijft op pagina 10 dat onze regio de ongezondste regio van heel Nederland is. Daarbij schrijft het college dat ons gezondheidsbeleid gericht moet zijn op gezondheid bevorderende en beschermende maatregelen. Dit zijn volstrekt holle woorden als je bedenkt dat een meerderheid van deze raad op aangeven van dit college het Marietje Kessels project geschrapt heeft net zoals de andere preventieve pakketten van de GGD. Holle woorden als je moet constateren dat deze wethouder nog geen 3000 euro kan vinden om het meer bewegen voor ouderen op hetzelfde niveau te houden. Holle woorden als voor tonnen op het armoedebeleid en de WMO bezuinigd wordt.

Voorzitter,

De theorie wordt in dit stuk verwoord maar we missen bijna overal het concrete niveau. Wat ga je als gemeente Landgraaf nu precies doen en voor welke groep. De wethouder komt hiermee niet weg door te verwijzen naar een complex van nota’s en rapporten die nog moeten komen. Deze nota mist de details waar het op aankomt. De wethouder onderschat de mogelijke gevolgen van deze omissie in beleid.

Is dit nog een menselijke WMO? Krijgen mensen de hulp die ze zo hard nodig hebben? Krijgen mensen de noodzakelijke aanpassingen in hun huis bij invaliditeit? Krijgen de mensen die werken in de thuiszorg fatsoenlijk betaald en bied het college de zekerheid dat ze hun baan behouden? Voorzitter, dat zijn de vragen waarop de SP een antwoord wil.

Mooie woorden verzorgen geen mensen. Een zinnetje in een beleidsstuk maakt van Landgraaf geen zorgzame gemeente.

Voorzitter,

Ik ben al ruim over mijn twee velletjes a4 en ik heb geleerd dat ik moet dan echt moet stoppen. Ik kan zonder veel moeite nog heel wat plussen maar voornamelijk minnen van deze beleidsnota noemen. Ik ga dit niet doen, het zijn er teveel.

Wel komt de SP met een motie die een schrijnend stukje bureaucratie uit de Landgraafse WMO praktijk wil wegnemen.

De Raad van de gemeente Landgraaf in vergadering bijeen op 20 oktober 2011,

Constaterende,

• Dat mensen die uit een andere gemeente verhuizen naar Landgraaf hun rechten op een Wmo voorziening zoals huishoudelijke hulp verliezen.

• Zij in Landgraaf een nieuwe indicatie moeten aanvragen

• Dat het indicatietraject in Landgraaf gemiddeld 8 tot 16 weken duurt.

Overwegende,

• Dat een eerdere motie om de procedures te versnellen geen meerderheid haalde in deze gemeenteraad

• Dat continuïteit van zorg voor een logische en nastrevenswaardige vanzelfsprekendheid moet zijn

• Dat deze vanzelfsprekendheid in Landgraaf (nog) niet het geval is

• Dat door dit beleid in voorkomende gevallen een zorg vacuüm ontstaat

Draagt het College op

• Indicaties voor zorg na verhuizing vanuit een andere gemeente naar Landgraaf integraal over te nemen tot het moment dat er van zijde van Landgraaf een nieuwe indicatie gesteld is.

• De gemeenteraad en bewoners te informeren wanneer deze beleidslijn ingaat.

SP Landgraaf Ben Rewinkel