Landgraaf

Hieronder de column van Jan Mulder in de Volkskrant van afgelopen zaterdag.

Emile
Ik was woensdag in Carré. De beveiliging hield zich bezig met Wilders en de premier, zodat we ongehinderd langs het rode koord konden lopen naar de grote zaal.

Schitterend gebouw, schitterend decor van RTL, dat zichzelf had overtroffen in de aankleding van het debat met acht lijsttrekkers. Ik ging zitten en bereidde me voor op een voorspelbaar avondje goochelen met cijfers en bijstandsmoeders, een bijeenkomst van geesten waar je weer niets wijzer van wordt.

Ik bestudeerde de gezichten. Men was zichzelf: Cohen nerveus, Pechtold rustig, Wilders verbeten, Halsema groen, Rouvoet ouwelijk, Balkenende mat. Van een nakende grote verandering in de verkiezingsstrijd was niets te merken. Bijna niet. Emile Roemer, lijsttrekker van de SP, werd naar voren geroepen.

Een polsstokhoogspringer. Dat gigantische lichaam en nog vriendelijk ook. Ging er een siddering door de rangen? Nee. Emile Roemer heeft zich nog niet erg getalenteerd getoond in het debat, hij moet nog op gang komen maar misschien wordt het nooit wat. Emile Roemer heeft de uitstraling van een Noord-Brabantse hoofdonderwijzer van wie de leerlingen veel houden, vooral op schoolreisjes wanneer meester zelf meedoet aan spellen en oriëntatieritten in het bos.

De zeven collega’s knikten hem bemoedigend toe toen Emile over de rode loper naar de katheder liep waar hij met drie moeilijke vragen zou worden bestookt door Mariëlle Tweebeke.

Vreemd: Emile Roemer zag er totaal ontspannen en overtuigd van zichzelf en zijn missie uit. In de flits waarin wij dit bespeurden, zag ik in de door RTL fraai uitgelichte achtergrond de heren Pechtold en Cohen en mevrouw Halsema van snelle stedelingen die de scene al jaren beheersen,veranderen in lieve leerkrachten op schooltjes in de provincie, hangend aan de lippen van de hoofdonderwijzer.

Roemer ‘bespeelde Carré’ schreef de Volkskrant en zo was het. Hij scheen als enige van de kandidaten te weten dat dit een plek is waar je het publiek met persoonlijkheid, flair en een goed uit het hoofd geleerde grap over vroeg pieken voor je wint. Roemer piekte op het juiste moment. Hij had het niet beter kunnen kiezen. Emile is in één klap hot.

Opmerkelijk was dat Roemer de avond naar zich toe trok zonder daarvoor moeite te hoeven doen. Prachtig: de voorname beweging waarmee hij het glas water in de hand neemt, drinkt en het glas neerzet, het lichaam weer in positie 1 brengt en in volmaakt ontspannen houding wacht op de volgende vraag of aanval. Emile maakte zich geen zorgen, hij kent de dossiers, hij is – in tegenstelling tot de zeven opponenten – niet bezig met verwoed rekenen, vliegen afvangen of draaien. Wanneer Balkenende over de zorg en de markt begint, weet Roemer te melden dat de SP in de afgelopen twintig jaar altijd gelijk heeft gekregen. In de achtergrond zag je Balkenende zijn ongelijk doorslikken. Roemer verried geen triomf, hij is slechts de bescheiden brenger van de waarheid en de zelfverzekerde vertegenwoordiger van een partij die Agnes Kant in haar gelederen heeft: twintig jaar strijd voor de sociaal zwakkeren; die nalatenschap twitter je niet weg.

(Column Jan Mulder, Volkskrant, 29 mei 2010)