Landgraaf

Zaterdag j.l. stond in de limburgse dagbladen onder deze kop een artikel te lezen naar aanleiding van een onderzoek van de Erasmus Universiteit Rotterdam in opdracht van de koepel van patiëntenorganisaties het NPCF.

In het artikel werd uitleg gegeven hoe ziekenfondsen op een heel creatieve manier mensen beknoten die bijvoorbeeld veel gebruik maken van fysiotherapie. Hun aanvullende verzekering dekt opeens minder behandelingen en voor een volledige kostendekking worden ze dan geweigerd.

Volgens Pieter Hasekamp, directeur van de brancheorganisatie Zorgverzekeraars Nederland hebben sommige verzekeraars in 2007 te maken gehad met een aanzienlijke stijging van de zorgvraag en de daarmee samenhangende zorgkosten in de meest uitgebreide, aanvullende verzekering. Om de zorgkosten te kunnen blijven dragen en de verzekering betaalbaar te houden, moeten deze verzekeraars de premies van die aanvullende verzekeringen verhogen en / of de aanspraken beperken. "Deze maatregelen zijn noodzakelijk om die aanvullende verzekering betaalbaar en daarmee toegankelijk te houden voor alle verzekerden".

Heeft deze meneer Hasekamp hier een punt? Zijn de ziektekostenverzekeraars gedwongen om hun premies te verhogen of de aanspraken van verzekerden te beperken? Ik ben helaas geneigd te denken dat hij gelijk heeft.

In 1968 is de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) gekomen als aanvulling op de ziekenfondswet om onverzekerbare risico’s uit het ziekenfonds te halen. De premies zouden daarvoor te hoog worden. De kosten voor de AWBZ worden via de belastingen op eerlijke wijze verspreid onder alle inwoners van Nederland. Onverzekerbare risico’s zijn er genoeg. Denk hierbij aan iedereen die aangewezen is op langdurige zorg in een verpleeg- of verzorgingshuis. Maar ook geldt dit voor chronisch zieken die thuis verblijven en veel gebruik maken van fysiotherapie, thuiszorg en thuisverpleging.

De paarse regeringen en vervolgens de opeenvolgende kabinetten onder Balkenende hebben een principiële keuze gemaakt om de AWBZ kleiner te maken en steeds meer (onverzekerbare) gezondheidsrisico’s onder te brengen bij ziektekostenverzekeraars. Het nieuwe zorgstelsel kent wel een acceptatieplicht voor de basisverzekering, maar zorgverzekeraars mogen mensen wel weigeren voor een aanvullende verzekering. Hier wringt nu de schoen. Daarnaast moeten deze ziektekostenverzekeraars ook nog eens met elkaar gaan concurreren. Een levensgevaarlijke mix die vraagt om problemen zoals hier op het punt van risicoselectie.

In Nederland is door regeringen van de laatste jaren een beweging gaande om de solidariteit, zoals bij een AWBZ, stukje bij beetje af te breken en onder te brengen bij bedrijven (ziekenfondsen) die met elkaar moeten concurreren. Bedrijven die met elkaar concurreren willen geen mensen die hoge financiële risico’s betekenen. Dus liever geen mensen met ziektes zoals Parkinson, ALS, dementie, M.S., AIDS, reuma of andere chronische ziekten die veel geld kosten.

Met die achtergrond is het logisch dat ziektekostenverzekeraars aan risicoselectie doen. Logisch, maar de mensen met een chronisch ziekte zijn wel de dupe. Niks solidariteit. Het zal maar je vader, moeder, partner of kind zijn die het treft om langdurig ziek te zijn. Mij lijkt dat je dan heel anders naar risicoselectie gaat kijken.

Het hoort bij beschaving dat wij zorg voor elkaar hebben, maar ook zorgen voor hen die van onze zorg afhankelijk zijn. Diegenen die hier afbreuk aan doen, doen ook afbreuk aan onze beschaving.